Mijn schoonmoeder stuurde me net via Whatsapp een foto van echtgenoot W. die ergens in het Gooi het gras in onze nieuwe achtertuin maait. Bizar. En niet alleen het feit dat mijn schoonmoeder whatsappt, terwijl W. zo ver nog (lang) niet is.
Nee, idioot dat ik nog nooit een voet heb gezet in die achtertuin, waar W. op het moment van typen een motormaaier doorheen rost. Ook raar dat diezelfde W. de afgelopen maanden meer tijd met zijn moeder heeft doorgebracht, dan met zijn gezin. En zeer typisch ook dat mijn leven zich nog voor duizend procent in Zwitserland afspeelt.
Dat terwijl geliefde W., die alweer bijna aan Nederland gewend is, er alles aan doet om mij in Gooise sferen te brengen. Gisteravond nog heeft hij me via zijn nieuwe mini i-pad het hele huis laten zien. De handige inbouwkasten, de keuken met de geweldige werkbladen, de tuin - toen nog met hoog gras - en de zolder waar de kinderen zo knus kunnen slapen. Terwijl ik enthousiast 'oh' en zelfs 'ah' riep, zat ik in mijn hoofd druk lijstjes te maken voor de afscheidsfeestjes van de kinderen.
Mijn dochter had het eigenlijk veel beter bekeken, of liever gezegd niet bekeken. Ze weigerde beleefd, doch beslist om haar vader in ons nieuwe huis te aanschouwen. Veel beter vindt ze het als de hele Gooise setup nog even een verrassing blijft.
Oh, wat begrijp ik haar goed. Het is zo ingewikkeld, zo niet onmogelijk, om vanuit Zwitserland over Nederland na te denken. Tenminste dat vind ik. Ik weiger dan ook om me echt een voorstelling te maken van het leven aldaar. De verhuizing gaat me daarom straks rauw op mijn dak vallen, zoveel is me inmiddels wel duidelijk, maar ik zou niet weten hoe ik dat precies moet voorkomen.
Eerst hier nog maar genieten en lachen met de vriendinnen die me dierbaar geworden zijn. Nog even mijn hoofd in het zand voor het gegeven dat ik ze over pak 'm beet vier weken gedag moet zeggen. En dat ik - dat heeft het vele verhuizen inmiddels uitgewezen - het merendeel van hen waarschijnlijk nooit meer zal zien.
Het breekt mijn hart, dat afscheid nemen. Elke keer weer. Toch zou ik de jaren in Engeland, Italie en Zwitserland voor geen goud hebben willen missen. En vooral ook niet de wetenschap dat ik waar dan ook in de wereld een thuis kan scheppen. Dat je ook overal altijd weer mensen tegenkomt, van welke nationaliteit dan ook, waar je meteen een klik mee voelt. Mensen die je daarna met het grootste gemak met je meedraagt. In je hoofd en in je hart.
No comments:
Post a Comment