Het was een merkwaardig duo dat ik vanochtend op de stoep van mijn appartement trof. Een hoog geblondeerde dame van onbestemde leeftijd wier parfum haar komst al zeker tien minuten geleden had aangekondigd en een jonge man, i-pod in de hand, oordopjes nog in.
Na enige spraakverwarring over en weer waarin we elkaar in het Engels, Duits, Zwitserduits en zelfbedacht Esperanto probeerde te begrijpen, bleek het bezoek de 'on site inspection manager' ( echt waar ze bestaan!) van het door het bedrijf van echtgenoot W. ingehuurde relocatie bureau te zijn en een vertegenwoordiger van een schoonmaakbedrijf dat een offerte kwam maken.
Geen idee waarom de inspection manager (zeg maar Diana) eigenlijk hier was. Zij ook niet, want de schoonmaakvertgenwoordiger ging geheel zelfstandig zijn gang, terwijl wij binnen in de woonkamer over koetjes en kalfjes praatten.
Het ging allemaal heel vlotjes, hier en daar was wat schilderwerk nodig en ook wat gatenvulwerk; verder konden ze het met wat schrobben wel af. Een dagje werk, schatte de jongen van het schoonmaakbedrijf in.
En toen moest ik even naar de wc. Basisfout. In mijn afwezigheid bleek Diana van de gelegenheid gebruik gemaakt te hebben om eens even goed naar de wit betegelde vloer te kijken. Ai, daar zaten wel wat vlekken op. Dat kon ze zelfs zonder haar leesbril wel zien. Of ik het opleveringscontract nog had, van toen we de woning betrokken?
Zonder aarzelingen trok ik het gevraagde document uit de daartoe bestemde map. Ha, ik mag dan niet uitblinken in het schrobben van vloeren, in dingen in mapjes opbergen ben ik een kei. Gelukkig bleken de meeste vlekken al op schrift te staan. Die kunnen we dus met een gerust hart laten zitten. Een unicum in Zwitserland, waar over het algemeen verwacht wordt dat je een tiendehands huurwoning, nieuw oplevert als je vertrekt. Schoonmaken mag je dan ook onder geen beding zelf doen. Alleen na overhandiging van een contract met een erkend schoonmaakbedrijf, kun je hier van huis wisselen.
Ik was net op weg om Diana met zachte hand de deur uit te loodsen toen ineens als een duveltje uit een doosje schoonmaakexpert nummer twee zich meldde. Dit heerschap bleek helaas een stuk grondiger - en doortastender - dan zijn collega.
Nog voordat we ons goed en wel hadden voorgesteld, had hij de oven al open en ging hij met een vinger langs mijn afzuigkap. Iets dat ik zelfs mijn ergste vijand nog niet toewens. Vervolgens keek hij bedenkelijk naar mijn ramen, tilde verscheidene wc-brillen omhoog - iets dat ik mijn zoon nog altijd hardnekkig vergeet - en liep toen met grote stappen de tuin in. Of ik dat onkruid zelf even kon weghalen, beet hij me toe.
De meeste mensen die een verhuizing voorbereiden hebben vanzelfsprekend 'onkruid verwijderen tussen de tegels van het zijterras' bovenaan de prioriteitenlijst staan. Zo ook ik. Vergeet de afscheidsfeestjes, het uitzoeken van de inhoud van de kelder, het opzeggen van onze Zwitserse bankrekening (of zullen we die nog maar even aanhouden???) en het versturen van adreswijzigingen. Geen tijd. Eerst onkruid wieden.
Mochten de rooksignalen uit Zwitserland de komende tijd een beetje uitblijven, dan is dat dus niet omdat er niets te vertellen zou zijn, maar omdat al mijn vrije tijd noodgedwongen in het zijterras is gaan zitten. Of omdat onkruid wieden met het (Zwitserse!) zakmes van mijn dochter zo leuk blijkt te zijn, dat ik de rest van het dorp ook even meepik.
No comments:
Post a Comment