Laatste schooldag, juni 2013

Voor de laatste keer reed ik vanmiddag naar onze school. Mijn hoofd gevuld met het geluid  van koeienbellen en de geur van versgemaaid gras, stond ik op het voorplein. Wachtend op wat komen zou.

De oudste, die normaal een zwaai vanuit de verte meer dan genoeg vind om me te laten weten dat hij me gezien heeft, stort zich in mijn armen. Snikkend. Hij wil niet weg, zoveel is me duidelijk. De school hier in Zwitserland, is 'de beste school waar ik ooit ben geweest', vat hij zijn emoties kort samen. 'En nou moet ik van jullie weg'.
Recht in de kruising. Toch gaan we juist weg, om onze kinderen het keer op keer afscheid nemen te besparen. Om ze de kans te geven wat langdurigere vriendschappen te sluiten. Om ze behalve vleugels, ook wortels te geven. En ja, op een dag als vandaag wil ook ik graag in Zwitserland blijven.    Kan ik me bijna geen betere plek indenken, dan juist Zwitserland.
Direct uit school rijden we met vier auto's, waarin veertien kinderen en zes volwassenen naar de rivier. Zo'n heerlijke rivier, in het midden net diep genoeg om te zwemmen en aan de kanten precies ondiep genoeg om een mooie dam te bouwen. We hebben hout mee en binnen no time brandt er een prachtig vuur. Op het menu: worstjes, chips, komkommer, stokbrood, kersen en marshmallows.
De kinderen duiken met hun kleren nog aan het water in om pas uren later blauw en klappertandend weer boven te komen. Dat geeft mij tijd om met vriendinnen de balans op te maken.
Eentje verhuist er komend najaar en is net als ik druk bezig om haar gezin op koers te houden en het voor iedereen zo goed mogelijk te regelen. Een ander is net in Zwitserland aangekomen en staat nog helemaal aan het begin van haar buitenlandse avontuur. De derde zit in onzekerheid. Een van de meest vervelende bijwerkingen van het expatbestaan. Je weet dat er een volgende bestemming aan zit te komen, maar niemand vertelt je wanneer je vertrekt. En ook niet waarheen. Een proces dat vele maanden kan voortslepen.
Terwijl we onszelf nog een glaasje wijn inschenken, wordt de knoop in mijn maag langzaam kleiner. De alcohol natuurlijk. Of toch, nee, of in ieder geval niet alleen. Meer het gevoel dat het eigenlijk geweldig is. Geweldig dat ik hier in Zwitserland zulke interessante vrouwen heb ontmoet en geweldig dat ze voor altijd in mijn computer, telefoon en mijn hart zullen wonen. Ik hoop dat we ooit - allemaal een grijs krullenkopje - weer eens aan zo'n rivier zullen zitten om samen een glas wijn te drinken. Proost! Op het leven.