Een begrafenis gaat je niet in de koude kleren zitten. Sinds ik terug ben uit Nederland, ben ik de war. Verdrietig voel ik me, maar ook blij door het weerzien met oude vrienden.
Het was een mooie uitvaartdienst afgelopen donderdag in Wolphaartsdijk, een klein dorpje op Zuid-Beveland. Er werd mooi gesproken door de broer van de fotograaf en de hoofdredacteur van de krant. En er was muziek van The Kinks en Leonard Cohen. Mooie nummers - als Thank you for the Days - waarmee de fotograaf ons postuum bedankte voor het feit dat we zijn leven kleur hebben gegeven.
Mensen die ook mijn leven kleur hebben gegeven zitten dicht om me heen. Collega's waar ik jarenlang lief en leed mee heb gedeeld. De meesten heb ik al bijna acht jaar niet gezien, zoals collega E., die mijn hand gedurende de begrafenis niet meer loslaat. Een paar dagen later krijg ik een email van haar. Ze heeft, net als ik, genoten van ons weerzien. Alleen verwoordt ze het mooier: 'Zo heeft onze vriend ons zelfs na zijn dood nog iets moois nagelaten'.
Na de toespraken en de muziek liepen we achter de kist aan over de dijk naar de prachtige oude begraafplaats. Het regende, maar de vogels zongen en het fluitekruid bloeide weergaloos. De lange stoet van paraplu's over de kronkelende dijk zou door de lens van de fotograaf ongetwijfeld tot iets magisch zijn uitgegroeid. Nu waagde niemand zich hieraan.
Op uitdrukkelijk verzoek van de hoofdpersoon was er een graf gegraven onder een oude boom. Zijn vriendin las er een prachtig gedicht voor, geschreven door de broer van de fotograaf. Ik zal er later nog wel eens gaan kijken denk ik zo, op die mooie begraafplaats naar het graf onder die oude boom. En dan zal het voor altijd regenen. In ieder geval in mijn hoofd.
No comments:
Post a Comment