Het is officieel. We verhuizen deze zomer echt naar Nederland. Oud nieuws natuurlijk, maar nu we in Naarden een huis gehuurd hebben, is het ineens zo tastbaar. En zowel onontkoombaar als onomkeerbaar.
Dat weet ik natuurlijk al zeker vijf maanden, maar het verdringen van onwelgevalligheden is een kunst die ik meer dan machtig ben. Ik heb de kop-in-het-zandmethode praktisch uitgevonden. Hoewel het - als je tenminste de vrouwenbladen mag geloven - geweldig is als je, zoals ik, kunt leven bij de dag, is het nadeel dat zaken waar je je al maanden op had kunnen voorbereiden, zomaar uit de lucht en daarmee gelijk nogal rauw op je dak kunnen vallen.
En nu heb ik dus helemaal de kriebels. Twee maanden nog maar en dan woon ik in Naarden (of all places!). En hoe zeer ik me ook verheug op het weerzien met oude als ook op het ontdekken van nieuwe vrienden, begint het nu toch ineens te knagen. Wel heel jammer om straks nauwelijks meer Engels te spreken, geen internationale vriendinnen meer in de buurt te hebben.
Ook over de kinderen maak ik me zorgen. Ben ik jarelang druk geweest om te zorgen dat ze behoorlijk Nederlands leerden, nu ben ik vooral bang dat ze straks hun Engels kwijtraken. Doodzonde zou dat zijn.
Met licht zwetende handen en een enigszins verhoogde hartslag, surf ik daarom nu als een bezetene over het net. Op zoek naar internationale clubs in Hilversum (daar zit immers een internationale school), internationale voetalvrienden voor mijn zoon en naschoolse Engelse conversatielessen voor mijn dochter.
Die voelt trouwens haarscherp aan, wat ze straks verliest. Zozeer zelfs dat ze me laatst uit het niets ineens voorstelde om straks in Nederland een of twee dagen per week thuis Engels te spreken. Schatje. Zij moet natuurlijk gewoon blij zijn en Nederlandse vriendinnetjes maken. Het zich zorgen maken kan ze met een gerust hart aan haar moeder overlaten. Ik ben d'r een kei in.
Zo maak ik me nu al vreselijk zorgen over mijn daginvulling, straks in Naarden. Het allervervelendste van steeds weer verhuizen is namelijk dat het hele gezin het meteen super druk heeft, behalve ik. Man W. heeft een nieuwe baan, de kinderen gaan naar hun nieuwe scholen en ik mag uit het raam staren. Omringd door half uitgepakte verhuisdozen en met een zee van nog meer lege dagen voor me, is dat iets waar ik door de band genomen niet heel blij van word.
Wat dat betreft zal verhuizen naar Nederland niet heel anders zijn, dan verhuizen naar weer een nieuw buitenland. De eerste weken, dan wel maanden, voel ik me op elke nieuwe plek totaal verloren. Iets wat ik me, zodra ik eenmaal mijn draai weer gevonden heb, gek genoeg nauwelijks meer kan herinneren. Een jaar vanaf nu, vind ik Naarden vast het einde, heb ik leuke nieuwe mensen ontmoet, vast wel een Engelstalige vriendin opgeduikeld, een nieuwe baan gevonden en kom ik zoals gewoonlijk ongetwijfeld weer tijd te kort. Nu alleen nog even uitvinden waar de 'fast forward' knop zich bevindt.
No comments:
Post a Comment