Een van schouderblad tot enkel getatoeeerde man die liefdevol het haar van z'n dochter droog fohnt. Een hele dikke moeder die door haar eveneens flink gezette tienerdochter stevig wordt geknuffeld en een jong stel dat met hun tweeling van vijf maanden gaat zemmen. Vandaag vind ik het allemaal even mooi en ontroerend.
Niet meteen 's ochtends al trouwens. De lucht is grijs als ik rond half tien uit bed stap en de 'lengthy sunny spells' die onze weer app voor vandaag belooft, zijn nog in geen velden of wegen te bekennen. Ik wil gaan fietsen, maar de kinderen niet. Die willen - hoe verrassend - in hun pyama televisie kijken. De hele dag. Ik moet ze eerst vanalles beloven, wat ik dan ook grif doe, om ze zover te krijgen dat ze mee gaan.
Vol goede moed hijsen we ons rond een uur of elf op de fiets. Het is bitter koud en hoeveel hoeken we ook om slaan; we houden tegenwind. Ik wapen mezelf vast tegen ellendige zeurpartijen, maar die blijven uit. Ook na een dik uur fietsen.
Sterker nog, mijn zoon racet vooruit, staat af en toe van puur plezier even op de pendalen en is niet kapot te krijgen. Mijn dochter, iets minder onbesuisd, blijft resoluut in de eerste versnelling fietsen, zodat ze zich een ongeluk trapt. Maar ze fietst wel door.
Onderweg zien we vanalles. Een klein vliegtuigje en een vlucht ganzen, een grote roofvogel, een brug die omhoog staat, windmolens, een oud gemaal en rode en groene tonnen die op het water dobberen. Wat een feest!
Totaal verkleumd, maar nog altijd in een opperbeste stemming, vind ik het drie uur later zowaar een 'goed idee' om voor de honderdvijftigste keer deze week naar het zwembad te gaan. ,,En daarna patat eten?", vraagt mijn zoon, die zijn kans ruikt. ,,Prima", zeg ik. Ik vind voorlopig alles prima.
Eenmaal binnen zie ik voor het eerst deze week niet enkel dikke, blote lijven, wanstaltige bikinis en smakeloze tatoeages. Nee, ik zie ineens een vader in de whirlpool zijn armen om zijn zestienjarige dochter en veertienjarige zoon slaan. De zoon is er enigszins verlegen mee, maar blijft toch zitten.
Ik zie een mevrouw met knikkende knieen de 'Turbotwister' afsuizen, omdat haar twaalfjarige zoon dat dolgraag met haar wil doen. Even verderop wiegt een stoere vent met lang in een paardenstaart gebonden haar, zijn baby zoontje in slaap. En in het golfslagbad heist een pukkelige puber zijn oma in een grote rubberband en duwt haar het hele zembad door. Verrukt sluit de vrouw haar vermoeide ogen en ik, ik pink een traantje weg. Misschien, zo bedenk ik me, moeten we eens wat vaker naar Centre Parcs. Alles valt er voor even helemaal op zijn plaats.
No comments:
Post a Comment