De mooiste taalbloopers, maart 2013

Door de jaren heen hebben mijn kinderen een geheel eigen lingo ontwikkeld. Een interessante mix van Engels en Nederlands waarin zij zich thuisvoelen.  Zelfs W. en ik deinzen er tegenwoordig - wanneer de situatie erom vraagt - niet meer voor terug om samen met ons tweetal iets te 'measuren', dan wel te 'colouren', of desnoods 'up' te 'liften'.

De taalbloopers van de kinderen vallen grofweg in twee categorieen uiteen. In het eerste geval mixen ze Engels en Nederlands tot een nieuwe, spannende taal. Zo was mijn dochter onlangs 'niet zo keen op die idea' en was haar broer in het science lab op school druk met 'de seperating van zout en water'. Hoe die dat gedaan had? Nou gewoon met een 'Bunsen burner', een 'tube' en een 'cup met ice water'.
Deze verbasteringen vind ik leuk. Sterker nog, ik luister er vertederd naar. Ben eigenlijk ook heel trots op het perfecte Engels dat ze - na acht jaar Engelstalig onderwijs - produceren.
De fouten in de tweede categorie, waarin ze het Engels direct in het Nederlands vertalen, kan in mijn ogen veel minder genade vinden. Helemaal dol word ik ervan dat ze na pak 'm beet vijf jaar constant te zijn verbeterd, nog steeds 'ga eens uit de kant', 'mag ik af de tafel' en 'ik maak jou lachen' zeggen. Ik begrijp perfect waarom de kinderen hun Nederlands zo verbasteren, sterker nog het is m'n eigen schuld dat ze in het buitenland zijn opgegroeid, maar de taalpurist in mij heeft het soms erg moeilijk.
Want ik vind het ingewikkeld dat ze een werkwoord als 'schijnen' niet gebruiken,  maar het Engelse 'shine' daarentegen wel. En dat ze er dan vervolgens 'shinen' van maken, maar na vier jaar naschoolse Nederlandse les nog steeds niet hebben gemerkt dat het Nederlandse 'schijnen' daar wel heel erg op lijkt.  Ook is het lastig dat ze het verschil tussen 'u' en 'jij' niet kennen en het woord 'u' dan ook niet in hun repertoire zit.
Nederlandse spreekwoorden en gezegden vinden beiden trouwens ontzettend grappig. De eerste keer dat ik in al m'n onschuld opmerkte dat er 'geen kip op de weg' was, raakten ze het eerste half uur niet uitgelachen. Zoiets geks hadden ze in lange tijd niet gehoord. 'Met lange tanden eten',
'lachen als een boer die kiespijn heeft' en 'daar lusten de honden geen brood van' brengen dezelfde hysterische lachsalvo's teweeg.
Zelf is het tweetal ongewild ook grappig. Zo schrijven ze zonder blikken of blozen 'het einde' onder een Nederlands opstel en hebben ze helemaal niet de gaten dat het werkwoord 'kloten' - 'mam ik zit een beetje te kloten' - in het Nederlands niet zonder bijsmaak is. Ook moet ik ze voordat we verhuizen nog even vertellen dat vliegtuigen niet 'aftrekken', maar 'opstijgen'. Of zal ik dat maar even laten zitten.