Lange, al dan niet wapperende manen, het eerste jaar in welk land dan ook, geven een aardig inzicht in mijn prioriteitenlijstje. Daarop bungelt 'kapper vinden' zonder uitzondering helemaal onderaan. Toch zijn buitenlandse kappers, gek genoeg vaak juist heel leuk.
Zoals de Italiaanse buurtkapper, nog geen vijfhonderd meter van ons huis. Het knipteam bestond er uit een moeder, haar zus, zoon en schoondochter. Opa zat er de hele dag, espressootje onder handbereik, vrienden en bekenden te ontvangen. Zijn kleindochter van drie scharrelde er ook gezellig rond en dan was er nog een zalmkleurige poedel.
We konden er vaak met het hele gezin tegelijk terecht. En nadat ik het Italiaans voor laagjes, niet te kort en liever geen gel, machtig was, zag ik er bij het verlaten van de zaak, nog best aardig uit ook.
Een stuk beter in ieder geval dan in Engeland, waar ik - in jaar twee - een substantiele lijst van 'salons' heb afgewerkt. Fohnpaleizen waren het, waar het knippen tien minuten, maar het drogen ruim een uur in beslag nam. Meestal werkte er dan ook maar twee kapsters, bijgestaan door een legertje fohners, klaar om zich op te werken tot 'hair stylist'.
Onveranderd kreeg ik bij de kapper de vraag wat ik die middag/avond ging doen. Mijn gemompeld 'naar het zwembad', viel meestal niet in goede aarde. Veel Engelse vriendinnen bleken voor een etentje, of feestje speciaal even bij de 'salon' aan te wippen, enkel en alleen om hun haar te laten fohnen.
Na een jaar van omzwervingen langs verschillende kappers, kwam ik via, via op het spoor van Maxine. Een perioxide blonde schoonheid, die als een reizend kapperscircus bij haar clientele thuis kwam. Heerlijk! Je moest flink vegen en zuigen als ze weg was, maar dat had ik er wel voor over. Na een tijdje burgerde ik zelfs zo in, dat ik Maxine, de middag voordat ik uit zou gaan, thuis liet komen, voor wat fohn- en lakwerk. Van haar kon ik het wel hebben.
Zwitserland, blijkt op kappersgebied vrij saai. Het is nogal rechttoe, rechtaan allemaal. Verder dan 'twee centimeter eraf' ben ik nog niet gekomen. Alhoewel, laatst werd ik geknipt door een schattig meisje dat net terug was uit New York. Ze had aldaar een acteeropleiding afgerond en was, eenmaal weer in Zwitserland (zie maar eens een Green Card te bemachtigen als werkeloze actrice in New York) druk doende om een rol in een Zwitserse soap te bemachtigen.
Dat ze derhalve noodgedwongen en zonder bezieling bij 'Coiffure Pierre' aan de slag is, maakt mij niet zoveel uit. 'Twee centimeter eraf' kan heel goed zonder bezieling en het is werkelijk enig om te horen, wat voor een audities ze nu weer heeft gedaan. Bovendien speelt mijn kapster ook nog in een band met haar broer. Mijn interesse is gewekt. En zo ga ik tegenwoordig zelfs met plezier naar de kapper.
No comments:
Post a Comment