En dus rijden W. en ik eind januari in een gehuurde mini door Nederland. Omdat we geen idee hebben waar we moeten wonen. Het leek zo'n goed idee om gezellig samen, zonder kinderen de boel te gaan verkennen. En even is het ook leuk, want schaatsers in de zon op de Gouwzee bij Monnickendam, geven een fijn sfeerbeeld. En warme chocolademelk is overal lekker.
Maar na eindeloze rondjes door IJburg, Weesp, Amstelveen en Watergraafsmeer, gaan de schouders steeds verder omlaag. Dat ik bij elke verkeersdrempel met mijn hoofd tegen het dak stoot, helpt ook niet bepaald mee, om de charme van Nederland te zien. Om door de Kruidvaten, Blokkers, oude en nieuwe nieuwbouwwijken, woonzorgcentra en brede scholen het bos nog te zien. Tuurlijk staan we in de file, is het grijs en kun je nergens parkeren.
Er blijken zesbaanswegen te passen tussen het plaatje in mijn hoofd en het Nederland van nu. Gezellig, vlak, makkelijk en kleurrijk blijken moeiteloos plaats te maken voor vol, vies, plat en miezerig. Met de besneeuwde toppen in mijn nieuwe thuisland Zwitserland nog op mijn netvlies, valt Nederland in januari niet mee. Tegen de donderwolk in mijn hoofd is geen kruid gewassen.
Maar dan rijden we een schemerig Diemen binnen en is daar L. Een vriendin waarmee ik meer dan 25 jaar terug ga. Haar oudste dochter van vijf klimt met een vanzelfsprekendheid bij me op schoot alsof ze me wekelijks ziet. De jongste kijkt van een veilig afstandje toe, terwijl onze mannen moeiteloos samen een biertje opentrekken. En ineens weet ik het zeker: Het komt wel goed tussen mij en Nederland. Voorbij de Trekpleisters, de Kwalitaria's en de gekmakende verkeersdrempels wachten oude en nieuwe vrienden. En echt, zodra ik die allemaal weer (terug)gevonden heb, komt t wel goed.
No comments:
Post a Comment