Lekkerlicious, januari 2006

Eentje uit de oude doos. Geschreven in januari 2006 om precies te zijn. We woonden net twee maanden in Manchester, waar we de kinderen, toen 4 en 3, zonder pardon een lokaal Engels schooltje binnengeschoven hadden.



Leren praten met vallen en opstaan, mooie woordvondsten en trotse koppies bij elke nieuwe taalverovering: We doen het in Engeland nog eens dunnetjes over. Het Nederlands nog amper machtig, storten onze kinderen zich vol overgave op hun nieuwe taal.
Ons meisje doet dat met veel flair en bravoure. Ze maakt prachtige combinaties zoals 'another keer', 'gardentuin' en 'regencoat'. Verder heeft mevrouw het copyright op het onnavolgbare 'applesep'.
Een woord dat ook in mijn volwassen hoofd hardnekkig heeft postgevat. Zo zat ik laatst in het cafe op de hoek ijskoud 'sep' te bestellen. Pas na drie keer herhalen en dito verbaasde blikken, viel bij mij het kwartje. 'Apple juice' hadden ze gelukkig wel.
Mijn zoon gooit het over een hele andere boeg. Hij heeft de smaak van de Engelse tongval helemaal te pakken en past daar zijn Nederlandse vocabulaire moeiteloos in. Zo is een boom in zijn geval geen 'tree', maar een 'bheum'. Een broek is een 'brook', een trommel een 'thrommul' en een trap een 'trep'. Geen speld tussen te krijgen.
Wat eten betreft, gaat onze zoon, trouwens zijn zusje achterna. Dat is - zolang het tenminste geen groene sliertjes bevat - 'lekkerlicious'. Een woord dat inmiddels door onze nieuwe Engelse vrienden liefdevol is geadopteerd
Wat Koen niet weet, dat vraagt hij. Waarop ik tot mijn onsteltenis vaak meteen met mijn hoofd in een woordenboek kan duiken. Want ik blijk de Engelse equivalenten van 'sloffen', 'haan', 'cementmolen' en 'vorkheftruck' allerminst paraat te hebben.
Ook ben ik lang niet zo goed in zijn 'waaromvragen' als ik wel zou willen. Conversaties als: ,,Wat zijn bloemen in het Engels" (mijn zoon). ,,Flowers" (ik). ,, Oh, waarom" (mijn zoon), breng ik maar zelden tot een goed einde. Met mijn 'omdat dat gewoon zo is hier', neemt mijn oudste geen genoegen. Tegenwoordig leg ik daarom omstandig uit dat 'de meneer en mevrouw die het Engels hebben verzonnen, 'flowers' een mooie naam vonden'. Dat is mijn zoon gelukkig roerend met me eens. 'Table' vindt hij bijvoorbeeld ook een hele mooie naam.
Mijn dochter is ook een goeie voor lastige vragen. Zo wil ze tegenwoordig van elk ding waar haar oog op valt, weten wat dat in het Engels, in het Nederlands en in 'het gewoon' is. Wat ze precies met 'gewoon' bedoelt, is lastig te achterhalen. ,, Gewoon in het ge-wo-hoon", is alles wat m'n popje daarover kwijt wil.
Dus zeg ik maar wat. Zoals laatst toen ze wilde weten wat regenlaarzen in het Nederlands en in het Engels zijn. ,,Regnlaarzen zijn regenlaarzen in het Nederlands en 'wellies' in het Engels", informeerde ik haar. Waarop zij onmiddellijk pareerde met: ,,En in het gewoon?". ,,Wellies", meldde ik met een verdere vragen ontmoedigende autoriteit. Mijn dochter kwam niet meer bij. ,,Grappig he mam, dat 'wellies' in het gewoon ook 'wellies' zijn", schaterde ze. Dat vond ik nou ook.