En dat blijf ik maar uitstellen. Want wil ik eigenlijk wel naar de PABO, om tweeenhalf jaar te studeren, ben ik niet veel te oud om nog een nieuwe weg in te slaan en moet ik eigenlijk niet mijn oude beroep van journaliste weer oppakken?
Zou ik trouwens een Nederlandse basisschool net zo leuk vinden als een internationale school, waar kinderen uit de hele wereld samenkomen om er wat moois van te maken. Waar je op het schoolplein naast Engels ook Russisch, Italiaans, Koreaans en Hebreeuws hoort. Waar je juffen en meesters onder geen beding met hun voornaam aanspreekt en waar voor elk specialisme, gym, computerles, tekenen en handvaardigheid, Duits, een aparte leerkracht de lessen overneemt? Geen idee, maar er is natuurlijk maar een manier om dat uit te vinden.
En dus denk ik er hard over om me begin september op de Hogeschool van Utrecht te melden voor m'n eerste lessen didactiek, taal, rekenen en bewegingsleer. Twee avonden per week naar school, gecombineerd met twintig uur zelfstudie en twee dagen stage op een door de opleiding uitgezochte basisschool.
Mijn wereld kleuren met ongetwijfeld onnoemelijk veel leuke kinderen, die net als overal in de wereld hun levenslust en nieuwsgierigheid niet onder stoelen of banken zullen steken. Kinderen die je uitdagen en je voor zich innemen. Die je om grenzen vragen, maar je tegelijkertijd ook kritisch over die grenzen dwingen na te denken.
Het wordt een transformatie van Mrs. S. naar juf Ingrid, van het expatbestaan naar het 'echte' leven, waarin ik me opnieuw waar moet maken. Onzin natuurlijk, maar zo voelt het wel. Of het me gaat lukken? Vast wel. En anders is er altijd nog de journalistiek, toch?
No comments:
Post a Comment